මාගම් සෝලිය – Magam Soliya

“පුංචි රාළත් එක්ක හේනට ගොස් අවුරුද්ද හමාර යන විට ඔහු තුළ තමා සොයන ආදරය නැති බව ඈ තේරුම් ගත්තාය. ඔහුගේ වලස් රෝම වලින් පිරුණු හැඩි දැඩි කයට යට වන හැම වාරයකම ඈ ඔහුව ප්‍රතික්ෂේප නොකළාය. නමුත් ඈ හිටියේ දර කොටයක් ගාණටය. එහෙත් උපන්දා සිටම දර දඬු එකියක වූ ඈ මේ සියල්ල දරාගෙන සිටියාය. සිය අප්පුච්චා වූ පුංචි රාළ දමා යන්න ඈට කොහොමටවත් උවමනා වුණේ නැත. ඒ වෙනකොට මේ මහ පොළොවේ කවුරුන්වත් ආදරය නොකරපු වේලාවක ඈ වැඩිවියට පත් වුණු දවසේ පුංචි රාළ ඈ වෙනුවෙන් කළ සැලකිල්ලත්, එදා ඔහුගෙන් පළ වුණු ඒ පුංචි ආදරයත් ඇගේ හදවත පතුලේම තැන්පත්ව තිබුණේය. තවමත් ඈ එදා පුංචි රාළගෙන් ලත් කනකර මාල වළලු තෝඩු ආදී මනිබඩු සියල්ල පන් පෙට්ටියක අසුරා වසා ආරක්ෂිතව තබා තිබුණාය.”